Zeefdruk

Bij WeProduce kun je onder andere hoody’s, broeken, jassen, mutsen, en polo’s laten bedrukken middels zeefdruk. Deze techniek leent zich uitstekend voor het aanbrengen van logo’s, afbeeldingen en teksten op textiel en wordt al eeuwenlang toegepast voor diverse doeleinden.

Zeefdruk is één van de meest populaire druktechnieken en wordt het meest gebruikt door bedrijven bij het drukken van ontwerpen op producten van verschillende afmetingen en materialen. Het wordt al meer dan honderd jaar gebruikt in de commerciële en artistieke sector en wordt voornamelijk gebruikt voor het drukken van afbeeldingen en ontwerpen op T-shirts, draagtassen, papier, hout, keramiek en andere materialen.


Er zijn verschillende soorten zeefdruk, afhankelijk van het doel en het gebruikte drukproces. Daaronder vinden we zeefdruk voor de grafische sector, zeefdruk voor de kunstsector en dus ook textieldruk. Mocht je niet zeker zijn of zeefdruk het beste past bij jouw wens, dan denkt WeProduce graag met je mee. Je krijgt advies over alle mogelijkheden en welke optie de meest geschikte is voor jouw design en doeleinde.

De techniek

Bij zeefdruk wordt er een scherm gemaakt door een doek (bijvoorbeeld van zijde) over een frame van hout of aluminium te spannen. Het af te drukken beeld wordt eerst getekend (handmatig of met software) op een stuk papier of plastic, of vastgelegd op een foto. Daarna wordt het uitgesneden tot een sjabloon. Vervolgens wordt het sjabloon aan het scherm bevestigd en worden gedeelten van het gaas van het scherm geblokkeerd met een waterdichte maskeervloeistof.

Deze gebieden worden de negatieve gebieden van het uiteindelijke beeld. Het scherm wordt vervolgens over de gewenste ondergrond geplaatst (bijvoorbeeld textiel), waarna inkt op het scherm wordt aangebracht en over het scherm en het sjabloon verspreid. De inkt drupt vervolgens door het open gaas op de ondergrond eronder.

De inkt wordt verspreid met behulp van een rakel - een rubberen mesje dat meestal dezelfde breedte heeft als het scherm. Het niet-geblokkeerde gebied is het gebied waar de inkt doorheen filtert en zo het gewenste beeld creëert. Er kan een willekeurig aantal kleuren worden gebruikt. Voor elke kleur is een apart scherm nodig.

De sjabloonontwerpen worden over het algemeen gemaakt met softwareprogramma’s zoals Adobe Illustrator of Corel Draw. De ontwerpen worden vervolgens afgedrukt op helder perkament, dat de film-positief wordt genoemd.

Voordelen van zeefdruk

• Perfecte kleurweergave

• Duurzaamheid van gepersonaliseerde artikelen

• Afdrukken die bestand zijn tegen vele wasprocedures

• Uitstekende kwaliteit-prijsverhouding voor grote oplagen

Nadeel van zeefdruk

• Voor elke bestelling betaal je opstartkosten voor het instellen van de machine.

Alternatief

• Transfer (al in de eerste bestelling pak je een staffelvoordeel).

Twijfel je over wat voor jou de beste keuze is? We helpen je graag.

Geschiedenis

Historici weten niet precies wanneer zeefdruk werd ontdekt. De basisprocessen zijn te zien in het werk van vroeg-Polynesische inboorlingen van de eilandengroep Polynesië, die ontwerpen in bananenbladeren sneden. Zij duwden vervolgens kleurstoffen (inkt) door de bladopeningen. Dit liet een afbeelding achter van hun gesneden ontwerp op schorsdoek, ook wel ‘tapa’ genoemd. Het vermoeden bestaat dat ze dit idee kregen door te kijken hoe insecten gaten in bladeren eten en vervolgens regen door de gaten zien lopen. Dit is het basisproces van zeefdruk. Dat wil zeggen: het forceren van inkt door een poreuze opening in een sjabloon. De vroegste sjablonen werden gemaakt tijdens de Chinese Sung-dynastie (960-1279). Er zijn vele voorbeelden van sjabloondrukken die teruggaan tot deze periode. Later verspreidde deze techniek zich ook naar Japan. De Japanners waren zeer bedreven in het snijden van deze sjablonen.


Ingewikkelde afbeeldingen

Het bleek relatief eenvoudig om simpele afbeeldingen af te drukken door grote vlakken uit te snijden, maar kon dat ook met ingewikkelde afbeeldingen af te drukken, met veel detail? Ze moesten een manier bedenken om delen van het sjabloon op zijn plaats te houden. Stel je voor dat je een cirkel binnen een cirkel binnen een cirkel binnen een cirkel wil afdrukken. Dat kun je vergelijken met het printen van een gedetailleerde afbeelding. Wat houdt de binnenste cirkel of de binnenste cirkels op hun plaats terwijl je inkt door niet-sjabloongebieden duwt?


De oplossing die de Japanners bedachten was om stukjes of losse deeltjes van het ontwerp op hun plaats te houden door ze vast te lijmen met mensenhaar. Dit proces moet erg lastig en tijdrovend zijn geweest. Maar het loste het probleem op, omdat mensenharen sterk genoeg bleken om delen van het sjabloon op zijn plaats te houden en tegelijkertijd inkt door te laten.


Binders

Deze strengen van menselijk haar werden ‘binders’ genoemd omdat ze alle delen van het sjabloon samenbonden. Deze techniek verspreidde zich uiteindelijk ook naar andere landen. Zo gebruikten de Engelsen in de achttiende eeuw binders voor behang in woningen in de hogere klasse. Er was echter één probleem: deze binders maakten het moeilijk om ingewikkelde en gedetailleerde ontwerpen te maken.


Later werd het menselijk haar vervangen door zijdeachtig materiaal omdat het sterker was en het een meer gedetailleerde, uniforme afdruk achterliet. Ook die toepassing bleek tijdelijk. Dankzij het voortschrijden van de techniek worden vandaag de dag vezels van plastic of metaal gebruikt.


In de beginjaren van de Verenigde Staten (onafhankelijk geworden in 1776) was het sjabloon een goed bewaakt geheim. Reizende leerkrachten verkochten het idee aan lokale drukkers en bordenmakers aangezien er in die tijd geen patenten waren om de werken van een uitvinder te beschermen.


Sjablonen

De lokale bordenmaker of drukker betaalde goed voor kennis over het maken van sjablonen omdat ze dan consistente afdrukken konden maken. Drukpersachtige systemen bestonden toen al, maar je was beperkt tot de grootte van de beschikbare drukpers. De zeefdruktechnologie stelde lokale drukkers of bordenmakers in staat om consequent borden van bijna elk formaat te maken.


Pas in 1907 kreeg de Brit Samuel Simon uit Manchester een patent op zijn nieuwe concept dat gericht was op het bedrukken van stoffen. In zijn ontwerp maakte hij gebruik van grof geweven zijde. Extreem ingewikkelde ontwerpen konden vervolgens op de stof worden gelijmd. De inkt ging om het ontwerp heen, door de draden van de stof heen, waardoor er een beeld ontstond op plaatsen waar geen materiaal op de zijden stof was gelijmd.